นิทานเรื่องหมูน้อยสามตัว

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแม่หมู กับลูกหมูพี่น้อง 3 ตัว อาศัยอยู่ในที่แห่งหนึ่ง... ลูกหมูตัวโตสุดซึ่งเป็นพี่ใหญ่นั้น เป็นหมูที่ออกที่จะเกียจคร้านเป็นอย่างมาก แล้วก็มักที่จะชอบไปแอบหาที่หลบหลับนอนอยู่ตลอดเวลา ลูกหมูตัวที่สองซึ่งเป็นน้องหมูตัวกลางก็เป็น หมูที่ตะกละเป็นที่สุด จะไม่ชอบทำงาน แม้เวลาทำงานก็จะหาเรื่องพักแล้วกินอาหาร ที่แอบพกเอาติดตัวมาด้วยอยู่เสมอ ๆ แต่ว่าลูกหมูตัวที่สามนั้น เป็นหมูที่ขยันขันแข็ง และชอบทำงาน เป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่า น้องหมูตัวสุดท้องจะเป็นหมูที่ขยันขันแข็งทำงานเป็นอย่างมากอย่างไรก็ตาม ที... แต่อาหารที่หามาได้นั้นก็ต้องหมดลงไปอย่างรวดเร็วในไม่ช้า ด้วยเป็นเพราะว่า ที่บ้านของเขานั้นมีหมูที่ขี้เกียจกับหมูที่ชอบกินอยู่ตั้งสองตัวนั่นเอง วันหนึ่ง แม่หมูได้พูดขึ้นว่า " ตอนนี้พวกเธอก็โตกันขึ้นมามากแล้ว ถึงเวลา ที่จะต้องแยกย้ายกันออกไปสร้างบ้านเป็นของตัวเองอยู่ที่ข้างนอก..." น้องหมูตัวสุดท้องเมื่อได้ฟังแม่หมูพูดว่าอย่างนั้น ก็ให้พี่หมูตัวโตตัวขี้เกียจ เมื่อได้ยินแม่หมูพูดมาว่าเช่นนั้นก็พูดบ่นขึ้นทันที ด้วยเพราะไม่ค่อยชอบที่จะทำงานอยู่แล้วนั่นเอง...ก็เลยโดนแม่หมูดุเอาให้ว่า
" อย่ามามัวบ่นอยู่อย่างนั้นสิ...รีบ ๆ ออกไปจัดการสร้างบ้านเป็นของตัวเองเดียวนี้เลย.." พี่หมูตัวโตจึงจำใจที่จะต้องออกไปสร้างบ้านแต่ก็ด้วยอย่างไม่ค่อยที่จะเต็ม ใจสักเท่าใดนัก... " อู๊ด อู๊ด..มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อรำคาญเป็นอย่างมาก...แต่ว่าถ้าเป็นบ้านที่ทำ ด้วยฟางล่ะ.. ใช่สิ เราก็สามารถที่สร้างมันขึ้นมาได้อย่างง่าย ๆ และรวดเร็วอีกเสียด้วย.."
เป็นเกิดมีความปิติยินดีขึ้นมาอย่างมาก " เราจะสร้างบ้านของเราแบบไหน แล้วเอาอะไรมาสร้างเป็นบ้านดีนะ??" แล้วบ้านที่ทำขึ้นมาจากฟางก็ถูกสร้างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และเสร็จลงในไม่ช้า พี่หมูตัวโตได้มาคุยโวอวดพวกน้อง ๆ หมูว่า " เห็นไหม ฉันสร้างบ้านได้ เสร็จรวดเร็วก่อนใคร ๆ พวกแกจงดูเอาฉันเป็นตัวอย่าง แล้วสร้างบ้านของพวกแก ให้เสร็จขึ้นเร็ว ๆ.. " พี่หมูตัวที่สองได้พูดชมพี่หมูใหญ่ว่า
"พี่ เก่งจังสร้างบ้านได้เสร็จรวดเร็ว และวิเศษมากเนี้ยบจริง ๆ " แต่ว่าน้องหมูตัวที่สามกลับท้วงติงขึ้นว่า
" แต่ว่านะ ! บ้านที่ทำขึ้นมาจากฟางนี่น่ะ มันก็คงจะต้านทานลมที่พัดมาแรง ๆไม่ได้เสียน่ะสิ...." เมื่อพี่หมูตัวที่สองได้ฟังเช่นนั้นก็พูดขึ้นว่า" มันเป็นความคิดที่ดีมาก! ถ้าอย่างนั้นเห็นทีว่าเราจะสร้างบ้านของเราด้วยไม้ดีกว่า เพราะมันสามารถที่จะต้านลมที่พัดมาแรง ๆได้ อย่างแน่นอน.." เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วพี่หมูตัวที่สองก็รีบเข้าไปที่ในป่า แล้วได้เก็บรวบรวมเอาเศษ ไม้มาในทันทีทันใด " ป๊อก ป๊อก !" แล้วก็ตอกตะปูลงไปอย่างนี้อีกหน่อย แค่นี้เอง..เราก็ได้บ้านที่ ทำขึ้นมาจากไม้แข็งแรง เห็นไหมสร้างได้เสร็จเป็นบ้านแล้ว..."จึงเป็น อันว่าพี่หมูตัวที่สองก็ได้ สร้างบ้านของตัวเองที่ทำขึ้นมาจากไม้ได้สำเร็จเสร็จลงเช่นกัน
"ดูสิ ! บ้านที่ทำขึ้นมาจากไม้ของข้าสร้างเสร็จแล้วนะ เป็นบ้านที่วิเศษสามารถต้านลมได้อย่างดี อีกเสียด้วย" พี่หมูตัวที่สองพูดแบบคุยโวอวดน้องหมูตัวที่สามอีกเช่นกัน แต่น้องหมูตัวที่สามกลับพูดว่า " ถึงแม้ว่า บ้านที่ทำขึ้นมาจากไม้นั้นจะต้านลมได้ดีก็จริง แต่มันก็คงจะต้องพังลงมาถ้า มีใครมาบุกโจมตี "พี่หมูตัวที่สองเมื่อได้ฟังเช่นนั้นก็ให้เป็นนึกโกรธ น้องหมูขึ้นมาในทันที " แกพูดว่าอะไรของแก ? ถ้ามัวขืนแต่จะมาเดินขนอิฐอะไรของแกอยู่นั่นอย่างช้า ๆ แกก็จะไม่มี ทางสร้างบ้านของแกได้เสร็จลงทันเวลาเพราะว่า！..อีกไม่นานมันก็จะ ค่ำมืดลงแล้ว เดี๋ยวเถอะ..เดี๋ยวพวกหมาป่ามันก็จะได้เวลาที่จะออกมาหากินของมันเสียด้วย สิ..."น้องหมูตัวที่สามได้พูดว่า " เราเพียงแต่ต้องการที่จะสร้างบ้านของเราด้วยอิฐ ที่แข็งแรงไว้เป็นที่พักอาศัย เพราะมันจะได้ไม่พังลงมาได้อย่างง่าย ๆ แล้วยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าจะมีลมแรง ๆ พัดมาก็จะไม่เป็นอะไรทั้งสิ้น" น้องหมูตัวที่สามได้แบกเอาอิฐมากองรวมกันเอาไว้ แล้วหลังจากนั้นเขาก็ผสมปูนซีเมนต์ แล้วเอามาทาลงไปอีกครั้ง เพื่อทำฐานของบ้านให้แข็งแรง โดยซ้อนอิฐ เรียงกันทีละก้อนทีละก้อนแล้วฉาบด้วยปูนอีกครั้งอย่างเหนียวแน่น... " ปัต! ปัต!จะต้องสร้างบ้านที่แข็งแรงที่สุดมากกว่าใคร"
แล้วที่นั่น..พี่หมูทั้งสองตัวก็ได้โผล่หน้าออกมา " นี่มันก็จะค่ำมืดลงแล้วนะ แกมามัวทำอะไรของแกอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเถอะ...เดี๋ยวพวกหมาป่ามันก็จะได้เวลาที่จะ ออกมาหากินของมันแล้ว ...ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเกิดแกจะโดนหมาป่ากิน เข้าไปแล้วละก็...ข้าทั้งสองไม่ช่วยนะ..จะบอกให้... " พี่หมูทั้งสองพูดจบแล้ว ก็รีบแยกย้ายจากไปอย่างรวดเร็ว น้องหมูตัวที่สามได้พูดว่า " ก่ออิฐทีละก้อน ๆ..เรียงขึ้นไป ๆ..เรื่อย ๆ เดียวก็จะได้บ้านที่แข็งแรงป้องกันอันตรายให้ได้ แม้ว่า..หมาป่าจะมาก็ไม่เป็นไร ไม่กลัวหรอก? ... "
และแล้วเมื่อความมืดเข้ามาเยือน เมื่อบนท้องฟ้าพระจันทร์ขึ้นจนเต็มดวงแล้ว และในเวลานั้น บ้านที่สร้างขึ้นมาจากอิฐของน้องหมูตัวที่สามก็ สร้างได้สำเร็จลงอย่างเรียบร้อย " โบวววว์..." ใช่แล้ว...มันเป็นเสียงหอน ของหมาป่าที่ได้เวลาออกมาหากินตามปกติของมัน " โอ้..ทันเวลา พอดิบพอดีเลย..ดีมาก" และเสียงหอนของหมาป่านั้น ก็ทำให้พี่หมูทั้งสองตัว ต้องนั่งกอดเข่าตัวสั่นเทาอยู่ด้วยความสะพึงกลัวเป็นอย่างมาก... " เอก อี้ เอก ๆ " รุ่งเช้า..หมูพี่ ๆ ทั้งสองตัวได้มาหาน้องหมูตัวสุดท้อง และได้ชวนกันกลับมาที่บ้านของตน แม่หมูได้พูดว่า " พวกเจ้าทั้งสามเก่งและ ทำได้ดีมาก...ดังนั้นต่อแต่นี้ไปพวกเจ้าก็จงออกไปอาศัยหากินกันเองได้แล้ว " เมื่อได้ยินแม่หมูพูดพี่หมูทั้งสองตัวก็พูดบ่นขึ้นมาอีกว่า " ไม่เอาหละ... น่าเบื่อจะตาย แล้วข้าก็เหนื่อยแล้วด้วย"แม่หมูให้เป็นเบื่อหนาระอาใจ กับพี่หมูทั้งสองตัวเป็นอย่างที่สุด !
ในขณะที่ลูกหมูทั้งสามกำลังเดินทางกลับไปที่บ้านของพวกตน อยู่นั้น พลันก็ได้ มีหมาป่าตัวหนึ่งที่เดินดมกลิ่นหาเหยื่ออยู่ในป่าแถว ๆ นั้นเดินผ่านมา และได้แอบเห็น เจ้าหมาป่ารีบสะกดรอยติดตามหลังไปติดๆ
" ดีจัง มีลูกหมูน่าอร่อยตั้งหลายตัวแน่ะ...เราจะกินตัวไหนก่อนดีนะ.." เมื่อลูกหมูทั้งสามตัวเดินทางแยกย้ายกันกลับไปที่บ้านตามลำดับแล้ว ซึ่งแน่นอนที่เจ้าหมาป่าก็ได้สะกดรอยติดตามไปติด ๆเหมือนกัน มันพูดว่า " ข้าจะต้องกิน อ้ายหมูตัวที่ขี้เกียจที่สุด ที่สร้างบ้านด้วยฟางนั่นแหละก่อนอื่นใดเลยล่ะ "หมาป่าเมื่อมาถึงที่หน้าบ้านก็เคาะประตู..ป๊อก..ป๊อก.." เปิดประตูเดี๋ยวนี้ !.." พี่หมูตัวที่หนึ่งตกใจเป็นอย่างมาก และได้รีบลงกลอนประตูทันทีเหมือนกัน" อ้ายบ้าเอ้ย.. บ้านที่ทำ มาจากฟางของแกนี่น่ะ แค่โดนข้าเป่าเข้าให้ทีเดียวก็พังหมดแล้ว ฟู่ ๆๆ " ว่าแล้วมันก็พ่นลม ปากของมันเป่าใส่" ฟู่ " บ้านที่ทำขึ้นมาจากฟางทั้งหลังก็มีอันได้พังลงไปทั้งหลัง " จ๊าก..ช่วยด้วย ....ช่วยด้วย..จ้า "
พี่หมูตาเหลือกวิ่งหนีไปที่บ้านของน้องหมูตัวที่สองทันทีทัน ใด " จะหนีมาแอบซ่อนอยู่ในบ้านที่เป็นแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก..ว๊อย" ลูกหมูทั้งสองตัวนั่งกอดกันตัวสั่นเทาไปหมดกับเสียงอันน่าหวาดกลัว ของหมาป่า ว่าแล้วมันก็กระโดดเข้าชนประตูบ้านอย่างรุนแรง บ้านที่ทำขึ้นจากไม้ลั่นเสียงดัง" เอียด ๆๆ" แล้วเริ่มโอนเอนไปมา
และเมื่อหมาป่ากระโดดชนซ้ำเข้าไปอีกในครั้งที่สอง บ้านที่สร้างขึ้นมาจากไม้ ส่งเสียง " ปาริ..ปาริ "และมีอันต้องแหลกสลายลงไปเป็นเสี่ยงๆ ในทั้นทีทันใด หมาป่าได้กระโจนเข้าไปจนเกือบจะชิดตรงที่ลูกหมูทั้งสองตัวกำลังโอบกอดกัน อยู่ด้วยอาการสั่นเทา " จ๊าก..แย่แล้ว....ช่วยพวกเราด้วย..จ้า " หมูทั้งสองตัวรีบวิ่งหนี ไปอย่างสิ้นหวัง โดยมีเจ้าหมาป่าก็ได้วิ่งตามมาติด ๆ " จะหนีไปไหน! กลับมาให้ข้ากินเสียดี ๆ "
พี่หมูทั้งสองตัววิ่งหนีมาจนถึงที่บ้านของน้องหมูตัวที่สาม ด้วยความยากลำบาก "เร็ว ๆ หมาป่ามันกำลังตามมา..รีบปิดประตูใส่กุญแจไม่เช่นนั้นเดี๋ยวต้องโดนมันกิน แน่ ๆเลย" พี่หมูทั้งสองตัวรีบลงกลอนประตู แม้กระนั้นน้องหมูตัวที่สามกลับยิ้มแล้วพูดว่า "มันไม่เป็นปัญหาหรอก เพราะบ้านที่ทำขึ้นมาจากอิฐนั้นแข็งแรง แม้หมาป่าจะมาโจมตี อย่างไร ก็ไม่มีทางพังลงมาอย่างง่าย ๆ แน่นอน""อ้ายหมูหน้าโง่ทั้งหลายเอ้ย!..แม้จะหนีมาแอบอยู่ในบ้าน ที่เป็นแบบนี้ก็ตามเถอะ ข้าจะพังให้ดูเดี๋ยวนี้เลย "ว่าแล้ว หมาป่าก็โผเข้าไปที่ประตูบ้านอย่างรวดเร็ว "ปั้ง ปึง ปึง!"แต่มันแทบจะถอดกระดูกของมันออกเป็นชิ้น ๆ เลยทีเดียว ด้วยความแข็ง ของอิฐ" อ๊อก! อั๊กๆๆ" หมาป่าต้องได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นมันจำใจต้องถอยออกไป อย่างไม่ค่อยที่จะเต็มใจสักเท่าใดนัก
"เย เย้..ดีมาก!" หมูทั้งสามตัวตกลงใจกันว่าจะอาศัย อยู่ด้วยกันที่บ้านของ น้องหมูตัวที่สามชั่วขณะหนึ่ง ส่วนเจ้าหมาป่านั้นก็..ตั้งแต่วันนั้นมันได้เงียบหายไป สงสัยว่าคงจะเจ็บมากนั่นแหละเลยไม่คิดที่จะมาก่อกวนอีก...แต่แล้วในวันหนึ่ง พวกลูกหมูทั้งสามได้ออกเดินทางไปที่ภูเขาเพื่อจะไปเก็บผลแอปเปิ้ล และที่นั่น ก็เหมือนเดิมที่หมาป่าได้ออกมาปรากฏตัวอีกครั้ง...พวกหมูทั้งสามเมื่อเห็น ดังนั้นจึง ได้รีบปีนหนีขึ้นไปบนต้นแอปเปิ้ลอย่างรวดเร็ว
ด้วยหมาป่านั้นมันไม่มีความสามารถที่จะปีนขึ้นต้นไม้ได้นั่น เอง" ชิต! ก็ได้..ข้าจะรอ จนกว่าพวกแกจะลงมาเองนั่นแหละ!" เมื่อหนึ่งชั่วโมงผ่านไป และสองชั่วโมงก็ผ่านไป..หมาป่าก็ยังไม่ยอมจากไปจากที่นั่น น้องหมูตัวที่สามใช้ความคิด..และได้พูดว่า " นี่ นี่ หมาป่า, แกคงหิวแล้วสินะ อยากกินแอปเปิ้ล หรือเปล่าล่ะ???"พูดแล้วเขาก็ขว้างผลแอปเปิ้ลลงไปที่ข้างล่าง
หมาป่าด้วยก็กำลังหิวอยู่พอดีนั่นเอง มันจึงรีบวิ่งตามผลแอปเปิ้ลที่โดนขว้าง ลงมาและก็ได้กลิ้งไปที่ข้างหน้าอย่างรวดเร็ว " เร็ว ๆ เป็นโอกาศดีแล้วที่จะคิดหนี！" พวกหมูจึงหนีกลับมาได้อย่างปลอดภัย...และในวันรุ่งขึ้น ลูกหมูตัวที่สามได้ออกไป ที่ในเมืองเพื่อหาซื้อถังใส่น้ำ และในระหว่างทางขากลับขณะที่กำลังแบกถังอยู่นั้น เจ้าหมาป่าจอมตะกละก็ได้มาดักรออยู่ที่เส้นทางสายนั้นอีกครั้ง..และสิ่งนี้ น้องหมูก็ได้แอบเห็น " โอ้..!อ้ายหมาป่ามันดักซ่อนตัวอยู่นี่ "
น้องหมูตัวที่สามตกใจที่ได้เห็นหมาป่าแอบซ่อนตัวอยู่จากเงา ยาวและดำมืดของมันที่ต้องแสง แดดในตอนเย็นนั่นเอง...น้องหมูรีบวางถังลงไว้ที่พื้นแล้วกระโดดลงไปที่ข้าง ใน หลังจากที่เล็งเป้า ให้ตรงจุดแล้ว ทีนี้เขาก็กลิ้งมันลงไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง " จ๊ากกก..!" หมาป่าร้องจ๊าก ออกมาด้วยความเจ็บเพราะโดนปะทะและโดนทับด้วยถังที่กลิ้งลงมาอย่างแรง มันได้หนีหายไปในทันที ดังนั้นน้องหมูตัวที่สามจึงเดินทางกลับมาที่บ้านได้อย่างปลอดภัย
หลังจากนั้นต่อมาไม่นาน..เจ้าหมาป่าก็ได้เดินแบกเอาบันไดยาว มาที่บ้าน ของพวกลูกหมู
" น่าที่จะคิดได้อย่างนี้มาตั้งนานนมแล้ว จะเข้าไปข้างในบ้าน ได้อย่างง่าย ๆ นั้นก็คือทางปล่องไฟบนหลังคานั่นเองแหละ! " หมาป่าพาดบันไดยาว ไปตรงที่หลังคา แล้วจากนั้นมันก็ได้ปีนขึ้นไปที่ข้างบน และเมื่อพวกลูกหมูทั้งสาม ได้แลเห็น..น้องหมูตัวที่สามได้รีบพูดว่า " จุดไฟขึ้นที่เตาผิง!เร็ว" หมาป่าต้องโดนลวกด้วยน้ำร้อน และได้รับบาดเจ็บสาหัสจนขนตามร่างกาย ของมันได้ร่วงออกจนเกือบจะหมด..และหลังจากนั้นหมาป่าก็ได้สำนึกและ หันมากลับตัวกลับใจเสียใหม่คือเป็นหมาป่าที่อ่อนโยน และอาศัยอยู่ในที่ของมัน อย่างสงบสุข
ส่วนหมูผู้เป็นพี่ ๆทั้งสองตัวก็ตั้งใจจำเอาน้องหมูตัวสุดท้อง เป็นตัวอย่าง คือหันมาขยันหมั่นเพียรและไม่เกียจคร้าน ข้างฝ่ายแม่หมูก็ให้มีความสุข และพอใจเป็นอย่างมาก..ทุกตัวได้อาศัยอยู่อย่างมีความเกี่ยวข้องที่ดีต่อกัน และกันตลอดมา..